Tęczówka jest nieprzezroczystą, kolorową strukturą wewnętrzną oka, zlokalizowaną między komorą przednią oka a soczewką, która wchodzi w skład błony naczyniowej oka. W centralnej części tęczówki znajduje się otwór o zmiennej średnicy zwany źrenicą. W budowie tęczówki możemy wyróżnić 4 warstwy:
- blaszkę brzeżną przednią,
- zrąb tęczówki,
- mięsień zwieracz i mięsień rozwieracz źrenicy,
- nabłonek barwnikowy.
Kolor oczu zależy od ilości i rozmieszczenia melaniny, czyli naturalnego pigmentu w tęczówce. Różnorodność genetycznych i nabytych czynników wpływa na ostateczny wynik i utrzymywanie się koloru tęczówki.
Tęczówka odpowiedzialna jest głównie za regulację ilości światła docierającego do wnętrza gałki ocznej poprzez regulację wielkości otworu źrenicznego. Jest to możliwe dzięki mięśniom o antagonistycznym działaniu. Gdy ilość światła docierającego do oka jest mniejsza – dochodzi do rozszerzenia źrenicy . W sytuacji odwrotnej, czyli np. w słoneczny dzień żrenica się zwęża ograniczając ilość światła wpadającego do oka.
Czym jest heterochromia tęczówki?
Heterochromia tęczówki oznacza różnice w barwie tęczówek.
Wyróżniamy trzy podtypy heterochromii:
- całkowita heterochromia występuję, gdy jedna tęczówka ma inny kolor niż druga. Z języka łacińskiego zwana hetreochromia iridum,
- częściowa heterochromia dotyczy jednego oka i polega na niejednorodnym rozmieszczeniu barwnika w obrębie tęczówki jednego oka. W języku łacińskim występuję pod nazwą heterochromia iridis,
- centralna heterochromia występuje wtedy, gdy przyźreniczny pierścień tęczówki ma inny kolor niż jej zewnętrzny obszar.
Diagnostyka heterochromii tęczówki
Istnieje wiele przyczyn heterchromii. Gdy dziecko rodzi się z tą wadą lub nabywa ją wkrótce po urodzeniu klasyfikujemy to jako hetreochromię wrodzoną. W większości takich przypadków dzieci nie prezentują żadnych innych objawów. Jednak w niektórych sytuacjach heterochromia wrodzona może być objawem innego stanu chorbowego. Przyczyny heterochromii u niemowląt mogą obejmować:
- zespół Hornera,
- zespół Sturge-Webera,
- zespół Waardenburga,
- piebaldyzm,
- choroba Hirschsprunga,
- zespół Blocha-Sulzbergera,
- choroba von Recklinghausena,
- choroba Bourneville’a,
- zespół Parry’ego-Romberga,
Heterochromia nabyta to jak nazwa wskazuje stan, który powstał w ciągu życia. Wśród przyczyn wyróżnia się:
- uraz oka,
- zapalenie tęczówki lub błony naczyniowej oka,
- operacja oka,
- heterochromiczne zapalenie ciała rzęskowego Fuchsa,
- nabyty zespół Hornera,
- niektóre leki stosowane w leczeniu jaskry,
- zespół rozproszonego barwnika,
- melanoza oczna,
- zespół Posnera-Schlossmana,
- łagodne i złośliwe nowotwory tęczówki,
W każdym przypadku heterochromii tęczówki konieczna jest konsultacja okulistyczna celem wykluczenia powyższych przyczyn. Na szczęście większość przypadków heterochromii tęczówki występuje sporadycznie i nie wiąże się z żadnymi dodatkowymi objawami, ani problemami zdrowotnymi.
Leczenie heterochromii
Leczenie heterochromii koncentruje się na leczeniu wszelkich podstawowych przyczyn tego stanu. Jeśli nie ma innych problemów ocznych poza różnobarwnością, ani innych niepokojących objawów leczenie może okazać się niepotrzebne.
Czy różnokolorowość tęczówek może zagrażać widzeniu?
Sama wada, bez towarzyszących zaburzeń nie wpływa na jakość widzenia tylko na efekt kosmetyczny.